2014 წლის პირველ დღეს ქალაქის ქუჩებში სასეირნოდ გასული “მშვიდობის ხიდს” (შუშის ხიდს) მივადექი. საოცრება, ხიდი პირველ იანვარსაც კი სავსე იყო. მეგონა რომ საახალწლო სუფრების მოყვარული საზოგადოება პირველ იანვარს არ ესტუმრბოდა ათასგვარი დაცინვისა და კრიტიკის ობიექტს.
მიუხედავად მშვიდობის ხიდის წინააღმდეგ აგორებული “შავი პიარისა”, მას ქალის ჰიგიენური საფენების სახელი “ოლვეისიც” კი შეარქვეს, ხიდი მაინც რჩება ერთ-ერთ მნიშვნელოვან სანახაობად, როგორც ტურისტებისთვის, ისე ადგილობრივებისთვის.
მასზე გასეირნების სურვილი იმდენად დიდია, რომ საბავშვო ეტლით საფეხურების დაძლევასაც არ ერიდებიან.
ბევრს საფეხურებზე სირბილი და ფოტოების გადაღება მოსწონს, რადგან მტკვარზე გადაფენილი შუშის მოაჯირიანი კიბეები თითქოს ჰაერში, სივრცეში გადაადგილების საშუალებას იძლევა.
ხიდის იდეა და მშენებლობა მიხეილ სააკაშვილის სახელს უკავშირდება, ამიტომ მისი სიძულვილი ლამის პოლიტიკურ დოქტრინად იქცა დღევანდელი ხელისუფლებისთვის. ახლახანს საკამათო გახდა თანხის მოცულობა რაც საჭიროა ერთი წლის მანძილზე ხიდის ექსპლუატაციისთვის.
ვეჭვობ ელოდებიან როდის დაიმსხრევა ხიდის სახურავზე დამაგრებული რომელიმე შუშის ფირფიტა, რათა შემდეგ უსაფრთხოების მომიზეზებით იუსტიციის სახლის მსგავსად დახურონ.
