მოგზაურობა პარიზში ძალიან ჰგავს ზღაპრულ სამყაროში მოგზაურობას – რეალობა, რომელიც ემთხვევა ფილმებში ნანახ იდეალს.
მრავალი წლის განმავლობაში ათეულობით ევროპული მოგზაურობისას ყოველთვის გვერდს ვუვლიდი ამ ქალაქს. მაისის შუა რიცხვებში, დიდი მოლოდინითა და მცირე ეჭვებით, მე და ჩემმა ოჯახმა ეს სურვილი რეალობად ვაქცით. მოგზაურობის ერთ-ერთი მთავარი მოტივატორი იყო პარიზის დისნეილენდის მონახულება — ბავშვებისთვის ოცნების ასრულება, ხოლო უფროსებისთვის, შესაძლოა, ბავშვობის მეხსიერებებთან დაბრუნება.
ჩასვლა და პირველი შთაბეჭდილება
ფრენა Turkish Airlines-ით გვქონდა, სტამბულის გავლით პარიზის შარლ დე გოლის აეროპორტამდე. ორმხრივ ბილეთის ფასი ერთ ადამიანზე 230 ევრო იყო, რაც მოიცავდა ხელბარგს და 20 კგ ჩასაბარებელ ბარგს.
მართალია, თბილისის რეისი 75 წუთით დაგვიანდა, მაგრამ სტამბულში ტრანზიტი ისე ორგანიზებულად წარიმართა — ელექტრონული მანქანით პირდაპირ გეითთან მიგვიყვანეს — რომ არანაირი პრობლემა არ შეგვქმნია. (Turkish Airlines-ის დაგვიანების შემთხვევაში, ავიაკომპანია თავად უზრუნველყოფს სასტუმროში უფასო დაბინავებას და უფასო ექსკურსიებს სტამბოლში).
ფრენის ბოლოს ბორტზე ისმის ხმა: Welcome to Paris — ეს სიტყვები უკვე თვითონ ქმნიან ემოციას.
შარლ დე გოლის აეროპორტში ტრანსფერზე ქართველი ემიგრანტი, Alex France დაგვხვდა. ორ მხრივი ტრანსფერი — 100 ევრო, რაც სამოგზაურო კომფორტისთვის ნამდვილად ღირდა.
საცხოვრებელი — გარეუბანი, მაგრამ მოსახერხებელი
ჩვენი ბინა მდებარეობდა კლიშიში (Clichy) — ტექნიკურად პარიზის გარეუბანი, თუმცა მეტროს ხაზები (M13 და M14) ცენტრს იდეალურად უკავშირდება. კლიშიდან ლუვრის პირამიდამდე მხოლოდ 7 წუთი დაგვჭირდა მეტროთი.
ბინა მშვიდი, სუფთა და წყნარი უბანი აღმოჩნდა, რომელიც იდეალურად ემსახურებოდა დღიური სეირნობების შემდეგ დასვენებას.
ბინა Airbnb-ზე დავჯავშნეთ — ხუთი ღამის ღირებულება 1200 დოლარი. შედარებისთვის, პარიზის ცენტრში მსგავსი აპარტამენტი მინიმუმ 2300 დოლარი დაჯდებოდა.
რჩევა: თუ 3-4 ადამიანი მოგზაურობთ, გადაადგილებისთვის ბოლტის გამოყენება ზოგჯერ მეტროზე უფრო კომფორტულია. ტარიფი საშუალოდ 13–17 ევროა, მაშინ როცა მეტროს ბილეთი 2.5 ევრო ღირს და ორი საათის განმავლობაში ვალიდურია.
მეტროში ერიდეთ ჯიბის ქურდებს. არ დატოვოთ უყურადღებოდ ჩანთები და ჯიბეები სადაც ძვირფასი ნივთები გაქვთ.
პირველი შთაბეჭდილება
პარიზი არ არის ისეთი ქალაქი, რომელიც პირველი დღიდანვე შეგაყვარებს თავს ხმაურით ან დიდ ეფექტებით. ის არ ცდილობს შთაბეჭდილება მოახდინოს — უბრალოდ არის ისეთი, როგორიცაა. თავიდან შესაძლოა ჩვეულებრივ ევროპულ ქალაქადაც კი მოგეჩვენოს, მაგრამ ნელ-ნელა, ყოველდღიურობის დეტალებში იპარება ის განსაკუთრებული შარმი, რისთვისაც მას ასე აფასებენ.
პირველივე დღეებში მივხვდით, რომ პარიზი სულაც არ არის მხოლოდ ეიფელის კოშკი, ლუვრი და ნოტრ დამი. ეს არის კაფეებში მშვიდად მჯდარი ხალხი, მშვენივრად შენახული ფასადები, ველოსიპედით მოძრავი პარიზელები, ღამის ქუჩებში ჩამოსული შუქები და ის მშვიდი ატმოსფერო, რომელიც ქალაქს თან სდევს.
მიუხედავად იმისა, რომ პარიზი ტურისტული ქალაქია, თავი ისე არ გგრძნობს, თითქოს ტურისტებისთვისაა შექმნილი. მას არ აქვს ის ხელოვნური ელფერი, რასაც ზოგჯერ სხვა ქალაქებში გრძნობ. თითქოს ქალაქი საკუთარ ცხოვრებას აგრძელებს და შენ უბრალოდ დროებით მისი მონაწილე ხდები.
პირველ შთაბეჭდილებად შეიძლება ითქვას, რომ პარიზი არ ცდილობს დაგარწმუნოს, რომ განსაკუთრებულია — და სწორედ ამიტომ ხდება განსაკუთრებული მათთვის, ვინც ცოტათი მეტ დროს დაუთმობს მის გაცნობას.
პირველი საღამო პარიზში
პარიზში ჩასვლის დღისთვის ბევრი გეგმები არ გვქონდა. ფრენის, აეროპორტიდან ტრანსფერის და ბინის დალაგების შემდეგ უკვე საღამო იყო, ამიტომ გადავწყვიტეთ, თავისუფალი დრო მშვიდად გამოგვეყენებინა და უბრალოდ შეგვეგრძნო ქალაქის ატმოსფერო.
მონმარტზე ავედით — უბანი, რომელიც ყველასთვის ცნობილი უფრო თავისი ბოჰემური ისტორიითა და მხატვრებითაა, ვიდრე ძეგლებით. აქ არ არის ბევრი სატურისტო რეკლამა, მაგრამ აქვს თავისი განსაკუთრებული ხასიათი. ვიწრო ქუჩები, ქვაფენილი, კედლებზე მოხატული კარადები და კაფეები, სადაც მგონი დრო გაჩერებულია. აქვეა საკრ-კერის ბაზილიკაც, საიდანაც ლამაზი ხედია პარიზზე, მაგრამ იმ დღეს ფიზიკურად დავიღალეთ და მხოლოდ ქვემოდან შევხედეთ.
ერთ პატარა კაფეში დავჯექით ვახშმისთვის. არც ძალიან ცნობილი იყო, არც ძვირი — უბრალოდ მყუდრო, ოჯახური ტიპის ადგილი. შევუკვეთეთ მარტივი კერძები: პასტა, სალათი, ღვინო და ბავშვისთვის დესერტი. მართალია, ამ დღეს ბევრი ვერ ვნახეთ, მაგრამ ეს იყო იდეალური დასაწყისი — ქალაქი თითქოს გვიშვებდა შიგნით ფრთხილად, ნელ-ნელა.
მონმარტზე სეირნობამ მოგვცა პირველი შეგრძნება იმისა, თუ როგორი განსხვავებულია პარიზი დღის შუქზე და საღამოს განათებაში. ცალკე ატმოსფეროა. აქ პირველად ვიგრძენი, რომ ამ ქალაქს რაღაც განსაკუთრებული ენერგია აქვს — არა ხმაურიანი, არამედ მშვიდი და მომთმენი.
ჩვენი პირველი სრული დღე პარიზში
მეორე დღეს ნამდვილ პარიზულ განწყობაზე გავიღვიძეთ. ქალაქის პირველი ღამე თითქოს მხოლოდ პროლოგი იყო. დილით პირდაპირ მონმარტზე დავბრუნდით — ამჯერად დღის შუქზე და მეტი ენერგიით. ვიწრო, პატარა ქუჩებში სეირნობა იყო ჩვენი დილის მთავარი თავგადასავალი: თითოეულ კუთხეს თითქოს თავისი ისტორია ჰქონდა, თითო კედელზე თავისი ფერები და ხმები.
პატარა, მყუდრო კაფეში დავსხედით საუზმისთვის — ფრანგული კლასიკა: ყავა და კროასანი. არაფერი განსაკუთრებული ინგრედიენტებით, მაგრამ ამ ქალაქში ეს უბრალო რაღაცებიც სხვანაირად გესახება. გარემო, ხმები, ირგვლივ მჯდომი ხალხი ქმნის იმ განცდას, რომ შენ რაღაც ნამდვილში მონაწილეობ.
შემდეგ ავედით საკრ-კერის ბაზილიკასთან. გზად ფუნიკულიორით ავიარეთ კლდე — ესეც თავისი მცირე, მაგრამ საინტერესო გამოცდილება იყო, განსაკუთრებით ბავშვებისთვის. ბაზილიკიდან კი ულამაზესი ხედი იშლებოდა ქალაქზე. აქ უკვე უფრო ცხადად დავინახეთ, თუ რამდენად უზარმაზარი და მრავალფეროვანია პარიზი.
მონმარტიდან ქვემოთ დავეშვით და გავიარეთ პარიზის ცნობილი კაბარე მულენ რუჟის წინ — უბრალოდ ფოტოები, მცირე გაჩერება, და ისევ გზას გავუდექით.
შემდეგი გაჩერება იყო ოპერა გარნიე — შესანიშნავი შენობა თავისი არქიტექტურით. შიგნით არ შევსულვართ, მაგრამ უკვე ფასადი შთამბეჭდავია. იქვეა ლაფაიეტის დიდი სავაჭრო ცენტრი, სადაც ცოტა დრო შოპინგსაც დავუთმეთ. ლაფაიეტის ტერასიდან კიდევ ერთხელ გადავხედეთ პარიზს — ღია სივრცე, ცა და ქალაქის სხეულივით გადაშლილი ქუჩები შორს და ახლოს.
საღამოსკენ გავემართეთ ტრიუმფალური თაღისკენ, რომელიც უფრო გრანდიოზული და მისტიური აღმოჩნდა ვიდრე სურათებში და ფილმებშია. შანზელიზე ფეხით სეირნობა რაღაც კლასიკაა პარიზში და ჩვენც ვერ გამოვტოვეთ. ქუჩა სავსე იყო ხალხით, მაღაზიებით და იმ ენერგიით, რაც ამ ადგილს ასე პოპულარულს ხდის.
სადილი ერთ-ერთ რესტორანში შანზელიზე — კლასიკური ევროპული სამზარეულო, არაფრით გამორჩეული კერძებით, მაგრამ მშვენიერი გარემოთი. დღის დასასრული კი განსაკუთრებული იყო.
ღამით ეიფელის კოშკთან მივედით — განათებული, ბრწყინვალე და მართლაც ზღაპრული. ბავშვებისთვის ეს იყო „ფინალი“ — ის, რასაც ელოდნენ და რაც ყველაზე დიდ შთაბეჭდილებას ტოვებს. რადგან სიმაღლე არ გვიყვარს მხოლოდ ქმოდან ხილვით შემოვიფარგლეთი.
დაღლილები, მაგრამ ძალიან კმაყოფილები დავბრუნდით კლიშიში. ეს დღე იყო ნამდვილი პარიზული პაზლის აწყობა — ბევრი მცირე დეტალი, რომლებიც საბოლოოდ ქმნიან ერთ დიდ შთაბეჭდილებას.
ვერსალის დღე
მესამე დღეს ჩვენი მთავარი მიმართულება იყო ვერსალი — ადგილი, რომელიც არა მხოლოდ ისტორიული მნიშვნელობითაა გამორჩეული, არამედ ემოციებითაც. თუ ოდესმე წაგიკითხავს დიუმას “სამი მუშკეტერი”, “ოცი წლის შემდეგ” ან “ათი წლის შემდეგ”, მაშინ ვერსალში პირველად შესვლისას აუცილებლად გაგახსენდება სცენები და ატმოსფერო ამ ნაწარმოებებიდან. შესასვლელი ბილეთი 33 ევრო ღირს და სჯობს ონლაინ შეიძინოთ ვიზიტამდე რამდენიმე კვირით ადრე.
ვერსალში მეტროს საშუალებით წავედით — M13 ხაზის ინვალიდების სადგურზე გადავჯექით RER – C ხაზზე, რომლის ბოლო გაჩერებაა Versailles Château – Rive Gauche. მგზავრობა მარტივი და პირდაპირია, ოღონდ დილაობით მატარებელი საკმაოდ ხალხმრავლობით გამოირჩევა, ამიტომ უმჯობესია ცოტა ადრე გაემგზავრო.
პირველ რიგში, ვერსალის სასახლე დავათვალიერეთ. შეუძლებელია შენობაში შესვლისას არ იგრძნო ის გრანდიოზულობა, რაც იმდროინდელ სამეფო ცხოვრებას ახლდა. მეფე ლუი XIV-ის ოთახი, გვერდით მდებარე სამხედრო ოფიცრის საცხოვრებელი სივრცე — სადაც წარმოსახვით დ’არტანიანს ეძინა — და ყველა ის დარბაზი, რომელიც დიუმას რომანებიდან გვახსოვს, თითქოს წიგნიდან რეალობაში იყო გადმოსული.
შემდეგ გავემართეთ ეზოში, რომელიც თავადაა ცალკე სამყაროდ. ლაბირინთებად გადაშლილი ბაღები, გრანდიოზული და ულამაზესი შადრევნები, სიმეტრიული ბილიკები და ტბა — ყველაფერი იმდენად მოწესრიგებულია, რომ თითქოს დრო გაჩერებულია. ტბაზე ნავით გავისეირნეთ — ეს იყო ერთ-ერთი ყველაზე მშვიდი და რომანტიკული მომენტი მთელი მოგზაურობის განმავლობაში. ნავში ყოფნისას ირგვლივ არსებული გარემო უფრო ღრმად აღიქმება: გრილი ჰაერი, მწვანე სიმშვიდე და ის გრძნობა, რომ ისტორიის ნაწილია ადამიანი, თუნდაც სტუმრის როლში.
სადილი ვერსალის ტერიტორიაზე, ერთ-ერთ რესტორანში მივირთვით. ფასები, რა თქმა უნდა, ტურისტულ ზონას შეეფერება, მაგრამ გარემო სრულად ანაზღაურებს ამას. გრძნობ, რომ ამ ადგილის ნაწილი ხარ — არა როგორც დამთვალიერებელი, არამედ როგორც დროებით იქ მყოფი მოწმე.
და, ალბათ, სწორედ აქ — ვერსალის მარმარილოს სვეტებსა და ოქროში ამოვლებულ დარბაზებს შორის — ყველაზე მკაფიოდ ვიგრძენი, რას ნიშნავს ფრაზა: „დრონი მეფობენ და არა მეფენი.“
ყველაფერი, რასაც ხედავ, მეფეთა მიერ აშენებულია, მაგრამ დღეს მათგან აღარავინ არსებობს. დრო კი ისევ და ისევ მეფობს — იმავე ბაღებში, იმავე დარბაზებში, სადაც ოდესღაც ლუი XIV დადიოდა.
შეგიძლია შეეხო სამეფო კარს, დააბიჯო დარბაზებში, რომელშიც ადრე მხოლოდ რჩეულებს ჰქონდათ წვდომა.
იქ, სადაც მეფეები ცხოვრობდნენ, დღეს ნებისმიერი ადამიანი შეიძლება შევიდეს — სწორედ ეს არის არსი.
დრო ყველაფერს თავის ადგილს მიუჩენს და დიდების ილუზიას სიმარტივე ცვლის. ის, რაც ოდესღაც მიუწვდომელი იყო, დღეს ყველასთვის ღიაა — მაგრამ სწორედ ამიტომაც ხდება კიდევ უფრო ღირებული და დამაფიქრებელი.
საღამოს იგივე მარშრუტით დავბრუნდით პარიზში — დაღლილები, მაგრამ შთაბეჭდილებებით სავსე. ვერსალი იმ ადგილთაგანია, რომელსაც უკვე ნანახის შემდეგაც გინდა ისევ დაბრუნდე — იმდენად ბევრია სანახავი, შესაგრძნობი და დასაფიქრებელი.
ლუვრი, ღვთისმშობლის ტაძარი, ტოკადერო და სენაზე სეირნობა
ლუვრის დღე დილიდანვე კარგად დაგეგმილი გვქონდა. ჩვენი ბინიდან მივედით მეტროს M14 ხაზით და გადავედით Pyramides-სადგურზე, რომელიც პირდაპირ ლუვრის მუზეუმთან ახლოსაა. ბილეთები წინასწარ ვიყიდეთ ონლაინ — 22 ევრო თითო ადამიანზე, რაც თავიდან აგარიდებს საკმაოდ დიდ რიგს და დროს ზოგავს.
ლუვრის მუზეუმი მართლაც უზარმაზარია. ისეთი შთაბეჭდილება გრჩება, რომ მთელი დღე რომც გაატარო, სრულად მაინც ვერ დაათვალიერებ. მე არ ვარ ხელოვნების დიდი მცოდნე და მოყვარული, ამიტომ წინასწარ გადავწყვიტე მხოლოდ ჩემთვის საინტერესო ნაწილები მენახა.
გავემართეთ დიზაინერების ოთახებისკენ, ნაპოლეონის აპარტამენტებში შევიარეთ — იქ ყველაფერი ბრწყინავს, დაგეგმილია და სიმბოლიკით სავსეა.
და რა თქმა უნდა, მონა ლიზა — ნამდვილი მაგნიტია. მიუხედავად იმისა, რომ უამრავი ადამიანი იკრიბება მის გარშემო, მაინც ახერხებ თვალით ნახო და იმ აურას შეიგრძნო, რომელიც მის ირგვლივ ტრიალებს. ფოტოებზე ბევრჯერ ნანახი მქონდა, მაგრამ ცოცხლად დანახვა მაინც სულ სხვაა — რაღაც უცნაური სიმშვიდე და სიღრმე მოდის მისგან.
ლუვრიდან გამოსვლის შემდეგ ფეხით გავუყევით გზას პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრისკენ (Notre-Dame de Paris). მიუხედავად იმისა რომ , შიგნით არ შევსულვართ გარედან ნახვაც კი შთამბეჭდავია.
შემდეგ ლათინურ კვარტალში გავიარეთ — პატარა ქუჩები, ძველი ტაძრები და კაფეები, ყველაფერი იმდენად ატმოსფერულია, თითქოს დრო უკან გადახვიე.
სამწუხაროდ, ვერ შევძელი პანთეონის ნახვა — ვეღარ მოვასწარით. განსაკუთრებით გული დამწყდა იმაზე, რომ ვერ ვნახე “Rue du Bac” — იგივე მესაფლავეთა ქუჩა, სადაც დარტანიანი ცხოვრობდა. ეს ადგილები იმ ემოციური ფონის ნაწილია, რომელიც წიგნებიდან მებეჭდებოდა და რეალობაში გადატანა მინდოდა. მაგრამ შეიძლება სწორედ ესეც არის მოგზაურობის ხიბლი — დარჩეს რაღაც სანანებელი, რისთვისაც ხელახლა დაბრუნება მოგინდება.
საღამოს გავემართეთ ტოკადეროს მოედანზე (Place du Trocadéro) — ეს ალბათ ერთ-ერთი საუკეთესო ადგილია, საიდანაც ეიფელის კოშკი იდეალურად ჩანს. მოედანი მაღლობზეა და კოშკი იქიდან საოცრად შთამბეჭდავად იშლება. იდეალური ფოტოსთვის და მშვიდად სეირნობისთვის სწორედ ეს ლოკაცია გირჩევა.
შემდეგ მოვინახულეთ კონკორდის მოედანი (Place de la Concorde) — ისტორიული ადგილი, რომელიც საფრანგეთის რევოლუციასთან, ლუი XVI-ისა და მარი ანტუანეტას განსასჯელთანაა დაკავშირებული. დღეს კი ეს უბრალოდ ლამაზი, ფართო და სიმბოლური სივრცეა პარიზის გულში, ულამაზესი ობელისკითა და შადრევნებით.
დღის ბოლოს ავიღეთ ბილეთები მდინარე სენაზე ტურისთვის — ეიფელის კოშკის ქვემოთ, ნავსადგურიდან. 1 საათზე მეტხანს გაგრძელდა სეირნობა, რომლის დროსაც პარიზის თითქმის ყველა ღირსშესანიშნაობა წყლიდან დავათვალიერეთ: ლუვრი, ორსეს მუზეუმი, ეიფელის კოშკი, ილ დე ლა სიტე და მრავალი სხვა. თან გიდი დეტალურად გვიყვებოდა მათი ისტორია — სუფთა ფრანგული აქცენტით ინგლისურად, რაც თავისთავად კიდევ უფრო ავთენტურ ხიბლს მატებდა.
განსაკუთრებული მომენტია წყლიდან დანახული პარიზი — თითქოს ქალაქი უფრო მყუდრო და წვდომადია, როცა შენ მშვიდად მიჰყვები მის ძველ წყალს.
პარიზის დისნეილენდი
პარიზული თავგადასავლის ბოლო სრული დღე დისნეილენდს მივუძღვენით — და უნდა ვთქვა, რომ ეს ნამდვილად გახდა მთელი მოგზაურობის კულმინაცია.
პირველ რიგში ყველას, ვინც გეგმავს დისნეილენდის მონახულებას, მინდა რჩევა მივცე — არ დაუჯეროთ ინსტაგრამ ინფლუენსერებს, რომლებიც გირჩევენ დილით ადრე წასვლას.
ჩვენ დისნეილენდში მივედით დღის ორ საათზე, რაც იდეალური გადაწყვეტილება აღმოჩნდა:
- დილიდან რომ მისულიყავით, ბავშვები ვეღარ გაძლებდნენ პარკის დახურვამდე,
- ამით, დიდი ალბათობით, გამოტოვებდნენ ყველაზე შთამბეჭდავ სანახაობას — ღამის შოუს, რომელიც პარკის დახურვისას იმართება და რომლის ნახვის გარეშე დისნეილენდი არ გინახავთ.
- ამ დროისთვის რიგები ატრაქციონებზე მნიშვნელოვნად შემცირებული იყო — საშუალოდ 20 წუთი.
ბილეთები ონლაინ ვიყიდე — თითო 75 ევრო. მხოლოდ ერთ ატრაქციონზე, Peter Pan’s Flight-ზე, ავიღეთ Fast Pass (რიგის გამოტოვების ბილეთი) — 13 ევრო თითო ბილეთზე. სხვა ატრაქციონებზე ეს საჭირო არც აღმოჩნდა.
დღე ძალიან დატვირთული და მაგიური გამოვიდა.
ყველა ატრაქციონი ვცადეთ, რომელიც ჩვენს ასაკს და ემოციურ კომფორტს შეესაბამებოდა.
Star Wars-ის ატრაქციონზე ორჯერაც კი ავედით — ის ემოციები და ადრენალინი ნამდვილად დაგვამახსოვრდა.
Indiana Jones-ის როლერკოსტერიც ორ-ორჯერ მოვსინჯეთ — ბავშვებსაც და უფროსებსაც ერთნაირი აღფრთოვანება ჰქონდათ.
რაც შეეხება დღის მთავარ კულმინაციას — ღამის შოუ, რომელიც პარკის დახურვამდე დაიწყო, სიტყვებით მართლაც ძნელია აღწერა.
ის იყო სინათლის, მუსიკის, ცეცხლოვანი ფოიერვერკების და ემოციური დისნეის ფენტეზიის იდეალური სინთეზი.
ყველაფერი, რაც ოდესღაც მულტფილმებში გინახავს, ცოცხლდება თვალწინ და გიბრუნებს ბავშვობის სუფთა სიხარულს.
ფინალურ მომენტში ისეთი შეგრძნება დაგრჩება, თითქოს წარსული და აწმყო ერთმანეთს გადაეჯაჭვა — დრო თითქოს გაჩერდა და თავი ჯადოსნურ სამყაროში იგრძენი.
შოუ ღამის 11 საათზე დასრულდა. ამდენი ემოციისა და სიარულის შემდეგ, მართლა აღარ გვქონდა ძალა მეტროთი დაბრუნებისთვის, ამიტომ წინასწარ დავუკავშირდით ჩვენს ნაცნობ Alex France-ს, რომელიც მანქანით დაგვხვდა და მშვიდად მიგვიყვანა სახლში.
საბოლოოდ — რა იყო პარიზი?
ეს არ იყო მხოლოდ ტურისტული მოგზაურობა.
პარიზი აღმოჩნდა შეხვედრა ოცნებებთან, იმ ფიქრებთან, რაც წლების განმავლობაში სიღრმეში იყო მიძინებული — ფილმებში ნანახი ქუჩები, ბავშვობაში წაკითხული წიგნების აჩრდილები, მუსიკაში და ისტორიაში ჩაქსოვილი განწყობები.
პარიზი არ ყვირის — ის ჩუმად გეჩურჩულება.
ეს ქალაქი არ ცდილობს თავი შეგაყვაროს — ის არავის არაფერს უმტკიცებს. შენ ან იგრძნობ, ან ვერა.
ის სუნთქავს საკუთარ რიტმში და თუ მის სიჩუმეში საკუთარი გულისცემა მოისმინე — უკვე მიგიღო.
პარიზი არ არის მხოლოდ ეიფელი, ლუვრი ან შანზელიზე.
პარიზი არის პატარა კაფეში დილის ყავა და კროასანი,
წარმოსახვითი დიალოგი დარტანიანთან ვერსალში,
დაქანცული ფეხებით გადატენილი მეტროს სადგურიდან გამოსვლა,
და ღამის შოუს ყურება დისნეილენდში, სადაც შენც პატარა ბავშვი ხდები — ისევ.
აქ, სადაც მეფეები ცხოვრობდნენ, დღეს ნებისმიერ ადამიანს შეუძლია ფეხი შედგას.
აი ეს არის არსი.
დრო გაიარა, მეფეები წავიდნენ — დრონი მეფობენ და არა მეფენი.
ისტორია შენთვისაა, ღიაა. და თუ ოდნავ მაინც გინდა, რომ შეეხო — შეგიძლია.
ეს ქალაქი არ გაფრინდება შენგან — პარიზი შენში დარჩება.
დარჩება როგორც სინათლე ღამის სენაზე, როგორც მუსიკა მონმარტის ვიწრო ქუჩებიდან, როგორც მოგონება შთაბეჭდილებაზე უფრო ღრმა.
და ერთხელაც, როცა გაიხსენებ ამ დღეებს, უბრალოდ გაგეღიმება.
ეს იყო პარიზი!
და აუცილებლად დავბრუნდები !
სასარგებლო ბმულები და რეკომენდაციები
- დაგვიანებული, გადადებული ან გაუქმებული ავიარეისების კომპენსაცია
- იაფი ავიაბილეთების დაჯავშნის ხერხები და რეკომენდაციები
- მუზეუმების ბილეთების საიტი: Tiqets
- მოგზაურობის შესახებ დეტალური ინფორმაცია: მოგზაურთა ჯგუფი
