ველობილიკები

თბილისში ველოსიპედის კულტურა არასდროს ყოფილა, მას ძირითადად სასეირნოდ (“საკატაოდ”) იყენებდნენ ხოლმე. აქაური დაუწერელი წესების მიხედვით, ველოსიპედზე შემომჯდარი ბიჭი თუ გოგო არასრულფასოვანი ადამიანი – “შერეკილი” იყო და დაცინვის – “შაყირის” ობიექტს წარმოადგენდა.